Մեր ազգային տրամադրությունների մեջ նկատել եմ. պատմական այն իրադարձությունները, որոնցում Ռուսաստանը կամ մյուս գերտերությունները մասնակցություն չեն ունեցել, մենք հիշատակում ենք մի քիչ վախվորած, մի քիչ ամոթխած, մի քիչ զգուշավոր խանդավառությամբ: Մայիսի 28-ը դրանցից մեկն է: Մինչդեռ այդ փաստով պարզ դարձավ, որ ազգի գոյության միակ երաշխիքը պետություն ունենալն է: Ուրիշ տարբերակ չկա: 1918-ի այդ օրերին հասկացան նաև, որ թուրքի դեմ ռուսի համար կռվելով՝ հայերն, ի վերջո, պարտվել են, մեն-մենակ կռվելով՝ հաղթել: Զարմանալի՞ է: Բայց սա է պատմական ճշմարտությունը: Ու այսքանից հետո ոնց չաղաղակես՝ տոնդ շնորհավոր, ո՛վ Հայ ժողովուրդ, քո պատմության ամենափառահեղ տոնը:

Իր՝ «Մտորումներ թամբի վրա» գրքում նկատում է ՎԱՐԴԳԵՍ ԴԱՎԹՅԱՆԸ:

Կարծում եմ՝ նովելիստ, հրապարակախոս Դավթյանն այսօր էլ հրաշալի գիտի, որ գործող իշխանությունը շարունակում է դեգերել գերտերությունների «միջակայքում»՝ ձգտելով միայն հավերժացնել սեփական իշխանոթյունը...
Իսկ մեն-մենակ կռվելու և հաղթելու համար նախ պետք է զարգացնել, ամրացնել ու հզորացնել պետությունը...
Ավաղ, գործող իշխանությունը լրիվ հակառակն է անում՝ ավելի ու ավելի անորոշ դարձնելով հայոց ՍԸՀԱԹԸ...

Կիմա Եղիազարյանի ֆեյսբուքյան էջից