Վահե Ավետյանն իր էջում գրել է. «I love Multiculturalism, I hate Armenians only»: Գրառման տակ ադրբեջանցիների մակագրություններ են, որտեղ ասում են, որ նույնիսկ իրենք նման խիզախ ձևակերպում չեն գրել:
Մեծ հաշվով, դա իր գործն է և իր ընտրությունն է, ու ինձ առանձնապես իր զգացմունքները չեն հետաքրքրում:

Ինձ այլ բան է հետաքրքրում. նրա ֆեյսբուքյան ընկերների ցուցակում կան նաև իմ ընկերները (ոչ ֆեյսբուքյան), և վստահ եմ, որ մի որևէ երկրում եթե հանդիպեն Վահեին, ապա ձեռքով կբարևեն, կժպտան ու կհարցնեն՝ ինչ կա-չկա: Դա նույնպես իրենց գործն է:
Ինձ այլ հարց է հետաքրքրում՝ ի՞նչ ընդհանրություն նրանք ունեն, ու դա ինձ հետաքրքրում է քաղաքագիտական, մշակութաբանական, սոցիալական ու հոգեբուժական առումներով:
Մի ընդհանրություն, կարծես թե, գտել եմ: Վահե Ավետյանի ընկերների ցուցակում հիմնականում հին «անկախականներն» են, ԱԻՄ–ականները և նրանց շուրջը համախմբվածները:
Ի՞նչն է նրանց միավորում: Նրանց միավորում է Պուտինի դեմ պայքարը:
«Անկախականները», պայքարելով հանուն իրենց երկրի անկախության ու հանուն արևմտյան ազատությունների, և որպես այդ պայքարի էվոլյուցիոն արդյունք՝ սկսել են պայքարել Պուտինի դեմ ու եկել հանգել են սեփական երկրի հանդեպ ատելության, որի անկախության համար կարծես թե սկսել էին իրենց պայքարը:
Փաստորեն, նրանց ոչ թե կոնկրետ Հայաստանի անկախությունն էր հետաքրքրում, այլ «անկախությունը»՝ որպես եթերային կատեգորիա, և իրենց «պայքարը»՝ որպես ինքնանպատակ գործընթաց: Եվ հենց այդ պատճառով իրենց տեղն արևի տակ չեն կարողանում գտնել առանց կոմունիզմի ու «ԿԳԲ»-ի ուրվականների:
Երբ մարդիկ ֆիքսվում են մի որևէ գաղափարի վրա և աշխարհին նայում են միայն մի նեղ անցքից, վերջում հոգեկան խանգարում են ձեռք բերում:
Հոգեկան խանգարումների հիմնական պատճառներից մեկը որևէ գաղափարի վրա մռասևեռումն է:

Ստեփան Դանիելյանի ֆեյսբուքյան էջից