Աշխարհում ամենից հայտնի երեք ազգերն, ովքեր ավելի մեծ թիվ են կազմում դրսում, քան՝ իրենց հայրենիքում, համարվում են հայերը, հրեաները և իռլանդացիները։ Ընդ որում, երեք ազգերն էլ՝ մեծ արհավիրքների զոհեր են։ Հայերի դեպքում՝ Հայոց Մեծ Եղեռնը, հրեաների՝ Հոլոքոսթը, իռլանդացիների՝ Իռլանդական Մեծ սովը։ Եթե խոսենք հրեաների և իռլանդացիների մասին, ապա նրանք, մեղմ ասած, շատ արդյունավետ են օգտագործում արտերկրում ապրող իրենց հայրենակիցների հնարավորությունները՝ սեփական պետության զարգացման գործում։ Հայացք նետելով Հայկական սփյուռքի ուղղությամբ և տեսնելով Հայ ազգի ահռելի ցանցային ներուժը՝ հասկանում ես, թե, որքան ապաշնորհ կերպով ենք այն օգտագործում։ Հայաստանում առկա են կառույցներ, որոնք պատմականորեն ձեռք են բերել ցանցային հնարավորություններ և պետության խնդիրն է՝ կազմակերպել այդ ցանցային կապերի համակարգված աշխատանքը։ Եվ, եթե ավելացնենք այն հանգամանքը, որ արտերկրում ապրող Հայերը ոչ թե զուտ քանակ են կազմում, այլ՝ իրապես որակ են ստեղծում, հասկանալի է դառնում, որ սթափ մտածողությունը մեզ հուշում է, որ Հայերի աշխարհով մեկ սփռված լինելու փաստը, կարող է հանդիսանալ Հայոց պետության զարգացման և հզորացման գրավականներից մեկը։ Մենք չենք պատկերացնում, որ բազմաթիվ պետություններ ուղղակի կերազեին այդպիսի ցանցի գոյության մասին։ Հայոց ցանցապետության ստեղծումը լիովին իրատեսական գաղափար է, պարզապես անհրաժեշտ է այնպիսի կառավարող վերնախավ, ով կունենա բավարար կամք և գիտելիքներ այն իրագործելու համար։

Լևոն Ստեփանյանի ֆեյսբուքյան էջից