Մտա տնտեսական խանութ ու իմ կարճ խելքով երկու դանակ գնեցի՝ մեծ ու պուճուր:
Էժա՜ն-էժա՜ն...
Ուրախ-զվարթ բերեցի տուն ու մի շաբաթ է երեքով չարչարվում ենք, որ էս դանակները մի բան կտրեն: Քրտնաջան աշխատում ենք, մի քիչ հանգստանում ենք ու էլի շարունակում ենք....որ գոնե մի բան կտրեն, էլի...
Չե՛ն կտրում: Ոչ կոշտը, ոչ փափուկը: Ոչինչ չենք կարողանում կտրել դրանցով: Քո՛ռ դանակ են:
Մերոնք ասացին՝ «Միայն դու կարող էիր գնալ ու նախրի մեջ էշի ճակատը պաչել», էս երկաթի կտորները առել-բերել ես տուն, որ ի՞նչ:
-Դե լավ, ինչ վատն են, որ...տեսեք՝ կարմիր կոթով են, դե, վատը չեն, էլի, ոչինչ, ինչ անենք, հեչ որ չլինի՝ կարող է 100 տարեկանում գնամ Իսպանիա, ցլամարտի մասնակցեմ ու իմ էս դանակներով ցլերին տապալեմ,- մերոնց համոզում էի ես:
-Էլ ուր ես հասնում Իսպանիա, էստեղ մարդ չկա՞, որ դրանց փորը թափես էդ քոռ դանակներովդ,- հեգնեցին մերոնք:
Վերջը որոշեցի տանել նույն խանութը ու հետ տալ:
Մինչև գնացի, տեղ հասա, տեսա՝ խանութը դատարկ է, ու վրան էլ գրված է՝ «Վաճառվում է»:

Կիմա Եղիազարյանի ֆեյսբուքյան էջից