Երեկ իր հարցազրույցում Սեյրան Օհանյանը մի շատ կարևոր թեմայի անդրադարձավ՝ Հայաստանում քաղաքացիական հասարակության ինստիտուտների կայացմանը։ Այդ ինստիտուտները, հասարակական կազմակերպությունները, հասարակական ակտիվության դրսևորման այլ միավորումները շատ կարևոր նշանակություն ունեն ժողովրդավարության կայացման համար։

Այսօր Հայաստանում քաղաքացիական հասարակության այդ ինստիտուտները ներկայացված են իշխանության կողմից ուղղորդվող ՀԿ-ներով և «ակտիվիստներով», որոնք աշխատում են «պետպատվերի» շրջանակներում՝ փորները՝ կուշտ, գրպանները՝ լիքը, և հանդիսանում են հասարակության վրա իշխանության ազդեցության լծակ։ Կան նաև այլ հասարակական միավորումներ, որոնք ստեղծվել են ինքնաբուխ, որոնք խնդիր ունեն բարձրացնելու հասարակության այս կամ այն շերտի շահերը։

Սակայն այս վերջիններիս ձայնը լսելի չէ. իշխանությունները նախընտրում են լռեցնել նրանց, զրկել գոյատևելու և արդյունավետ աշխատելու միջոցներից։ Եվ դա բնական է, քանի որ այս իշխանությունը վախենում է հասարակության ակտիվության այն դրսևորումներից, որոնք իր ազդեցության տիրույթից դուրս են։ Այնինչ նորմալ երկրներում այսպիսի միավորումները յուրահատուկ կամուրջ են ժողովրդի և իշխանության միջև, հաղորդակցության միջոց։ Հենց այսպիսի պետություն-հասարակություն հարաբերությունների պետք է ձգտենք նաև մենք։

Սեյրան Օհանյանն ակնարկեց դրա մասին, և սա շատ ողջունելի է։ Լեգիտիմ իշխանությունը չպետք է վախենա հասարակական ակտիվությունից, այլ նպաստի դրան՝ հնարավոր և օրինական բոլոր միջոցներով։ Դա շահավետ է նաև այդպիսի իշխանությանը, քանի որ նման գործելաոճը թույլ է տալիս արագ տեղեկանալ հասարակական տրամադրությունների, հասարակությանը հուզող խնդիրների մասին և հնարավորության սահմաններում լուծել դրանք։

Հրանտ Ենոքյանի ֆեյսբուքյան էջից