«Համախմբում» կուսակցության վարչության անդամ, ՀՀ ԱԺ պատգամավոր Վահե Հովհաննիսյանն այսօր խորհրդարանում ելույթ ունեցավ զինվորներին կամ նրանց ընտանիքներին մարտական գործողությունների հետևանքով անհրաժեշտ դրամական օգնություն տրամադրելու վերաբերյալ Կառավարության ներկայացրած օրինագծի քննարկման ժամանակ: Ելույթը ներկայացնում ենք ստորև:

«Ես խոսում եմ երկու նպատակ հետապնդելով՝ ի՞նչ անել, որպեսզի բանակին և զինված ուժերին հասանելիք գումարներն ավելի շատ լինեն, և երկրոդ` ի՞նչ անել, որ հասարակության մեջ այլ տրամադրություններ չզարգանան, որովհետև մեր ելույթները իրենց մեջ մտահոգիչ էլեմենտներ են պարունակում: Ես չեմ խոսի այն մտավախությունից, որ մինչ այս իմ գործընկերները, տարբեր խմբակցություններից, նշեցին: Ես միանգամից անդրադառնամ պաշտպանության նորանշանակ նախարար Վիգեն Սարգսյանի կողմից հնչեցված ազգ-բանակ ձևակերպմանը: Իսկապես լուրջ մոտեցում է, մեծ հաշվով՝ այլընտրանք չունեցող մոտեցում է: Բայց ես ունեմ մտավածություն. ցավոք սրտի, Հայաստանում շատ լավ գաղափարներն արագ արժեզրկվում են։ Սա էլ կարող է գնալ արժեզրկման ճանապարհով, և այս քննարկումները հաստատ չեն նպաստում ազգ-բանակ գաղափարի ամրապնդմանը: Ես կարծում եմ՝ ավելի ճիշտ կլիներ, որ մի քանի քայլեր արդեն արած լինեինք, նոր գար այս օրինագիծը, և լրիվ այլ մթնոլորտ կլիներ: Գուցե ավելի ճիշտ կլիներ մի 10-15 քայլ արած լինեինք, մարդիկ տեսնեին, որ բան է փոխվում, նոր սա բերեին: Բանակը դժվար է քննարկել իրականությունից զատ: Իրականությունն իսկապես շատ տխուր է Հայաստանում, շատ օբյեկտիվ, սուբյեկտիվ պատճառներով, անարդարության, չքավորության այս աստիճանը: Մյուս կողմից, ճիշտ չէ բոլոր օբյեկտիվ կուտակված լարվածությունը, չարությունը, դժգոհությունները կենտրոնացնել բանակի վրա: Գուցե կարելի էր սկսել այս նախագիծը կամավորության սկզբունքներով: Սա էլ է տարբերակ: Ինչո՞ւ ոչ: Արդյունքն իսկապես կարող էր լինել հետաքրքիր: Խոսքը ֆինանսական արդյունքների մասին չէ: Խոսքը հայկական բանակը համահայկական ուշադրության կենտրոնում դարձնելու մասին է: Եվ եթե մենք դնեինք այս խնդիրը և լուրջ աշխատեինք, ես վստահ եմ, մենք կհասնեինք, որ, այսպես կոչված, հայկական աշխարհում հայկական բանակը դառնար իսկապես համահայկական ուշադրության առարկա: Դրա համար պետք է աշխատել: Շատ ավելի հեշտ է բերել մի օրինագիծ և ասել՝ հիմա մենք կսեղմենք «կնոպկան», կանցնի, բայց ավելի դժվար ճանապարհներ կան, որոնց դեպքում արդյունքն ավելի մեծ է: Գիտեք, պարտադիրների լիմիտը մի տեսակ արդեն սպառվում է: Եկեք անկեղծ խոսենք: Պարտադիր մենք վճարում ենք Հայաստան համահայկական հիմնադրամին: Կամավոր-պարտադիր: Բայց բոլորս գիտենք՝ որ և´ պետական, և´ մասնավոր հիմնարկներում պարբերաբար, եղբայրաբար խորհուրդ է տրվում Հայաստան հիմնադրամին վճարել: Մենք գիտենք, որ 2-3 տարի առաջ մտավ պարտադիր կուտակայինը: Այն ժամանակ էլ էինք ասում, որ պարտադիրը այնքան էլ լավ բան չէ: Եթե լավ բան է, անունը դնենք կամավոր և հասարակությանը բացատրենք, որ սա շատ լավ բան է: Չարեցի՛նք: Հիմա 20-25 հազար պարտադիր ենք մուծում: 2-3 տարի առաջ այդ 20-25 հազարից 5 հազարը գնար բանակին՝ լավ չէ՞ր լինի։ Լա՛վ կլիներ, բայց ո՞վ էր մեզ լսում:

Նույնը՝ արագաչափերը: Ես լսում էի՝ իմ գործընկերները պաշտպանության նախարարին ասում էին՝ արագաչափերի, կարմիր գծերի գումարը գնա բանակին, Վիգեն Սարգսյանը՝ որպես գերատեսչության ղեկավար, իհարկե ճիշտ է ասում, ասում է` ես համաձայն եմ: Սիրելինե՛րս, 3-4 տարի առաջ մենք և մեր գործընկերները պայքարում էինք, որ այդ կարմիր գծերը և արագաչափերի գումարները չգնան մասնավորին: 3-4 տարի առաջ ասեիք` գնային բանակին: Ո՞ր մեկս դեմ կլիներ: Թե՞ այն ժամանակ բանակը գուրգուրանքի, ուշադրության կարիք չուներ, կամ մենք չգիտեինք, որ Ադրբեջանը ռազմատենչ է:
Մենք պետք է հասկանանք, որ մեծ գումարների համար տնտեսությունը պետք է զարգանա: Եթե մենք չկարողացանք Հայաստանի տնտեսությունը զարգացնել, դնել ճիշտ ճանապարհի վրա, ինչքան էլ գումար ճարենք, մեկ է` չի հերիքելու: Այն, որ մեր բանակին պետք է գումար, հստակ է:

Եթե այս օրինագիծը բերվեր ապրիլի 20-ին, այստեղ լրիվ ուրիշ տրամադրություն կլիներ: Մենք կասեինք՝ 1000-ը քիչ է, եկեք 10 հազար սարքենք: Խնդիրն այն է, որ Հայաստանում կա վստահության դեֆիցիտ: Այսօր շատ հարցերում կա վստահության պակաս: Իրականությունն այն է, որ Հայաստանն առաջիկա տարիներին ստիպված է լինելու գնալ ոչ պոպուլյար քայլերի տնտեսության, բանակցություններում և կյանքի այլ ոլորտներում: Եթե մենք չունենանք հանրային վստահություն ունեցող իշխանություն, ցանկացած գաղափար` նույնիսկ շատ լավը, բերելու է կոնֆլիկտային քննարկումների:

Ես կոնկրետ այս օրինագծի վերաբերյալ ունեմ 2 առաջարկ: Առաջին` օրենքը վերաբերի միայն 100 հազար դրամ և ավելի ստացողներին: Իսկապես շատ դժվար է 70-80 հազար ստացողին ասել՝ 1000–ը տուր: Երեխայի փողը նույնքան կարևոր է, որքան ազգ-բանակ հասկացությունը; Հաջորդը` այնուամենայնիվ, եթե գնում ենք պարտադիրի ճանապարհով, սահմանենք մինիմալ շեմ` 500-1500 դրամ: Պարտադիր լինի, բայց կամավորության սկզբունքով: Մարդուն թույլ տանք՝ նույնիսկ պարտադիրի մեջ ընտրության իրավունք ունենա: Գումարի առումով մի բան էլ ավելին կհավաքվի։

Եվ վերջում, պարոն Սարգսյա՛ն, ես մի բան եմ ձեզ ուզում ասել` արդեն սկսվել է ձեզ գովերգելու, քծնելու շքերթը: Նույն ձեռագիրն է, նույն մարդիկ: Այդպես շատ արագ կվարկաբեկվի այս գաղափարը: Դուք լուրջ մի ընդունեք դրանք: Իսկապես իրավիճակը լուրջ է, ուզում ենք լուրջ գործ անենք:

Մենք չսահմանափակվենք այդ գումարներով Հայաստանի սահմաներում: Ապրիլյան դեպքերից հետո բացառիկ հնարավորության կա համահայկական խնդիր սարքելու: Գտնենք դրա օպտիմալ ձևը: Պետք է գտնել մեխանիզմը, որ ամեն ամիս մարդիկ աշխատավարձերից մատչելի ձևերով մուտք անեն այս հիմնադրամ: Պետք է այնպես անել, որ այս գաղափարը մտնի Սփյուռքի բոլոր համայնքներ:
Եթե մենք կարողացանք բանակի աջակցության գաղափարը սարքել հայ ժողովրդի թիվ մեկ խնդիրներից, ապա մենք կհամարենք, որ մեր պետականության կայացման 25-րդ տարուց սկսած՝ արել ենք չափազանց կարևոր գործ»:

Աղբյուրը՝ «zham.am»