Երևանում ավարտվեց ՀԱՊԿ գագաթաժողովը, որի, թերևս, ամենանշանակալի պահն այն էր, թե ինչպես Սերժ Սարգսյանը հերթական անգամ գետնով տվեց մեր ազգային արժանապատվութունը, ձեռքի հետ էլ անձնապես վիրավորեց ՀԱՊԿ անդամ երկրների ղեկավարներին: Խոսքը նրա մասին է, թե ինչպես Սերժ Սարգսյանն «աղուհացով» շտապեց օդանավակայան՝ դիմավորելու Վլադիմիր Պուտինին, և ինչպես նման «պատվի» չարժանացրեց Տաջիկստանի, Ղրղզստանի ու Բելառուսի նախագահներին:

Սերժ Սարգսյանի նման ստրկամիտ պահվածքն, իհարկե, նորություն չէ, բայց չենք կարող ևս մեկ անգամ չնշել, թե ինչպես է այդ ստրկամտությունը բացասաբար ազդում մեր երկրի համբավի վրա: Բացի բարի համբավից՝ նման վերաբերմունքը կարող է բացասական ազդեցություն ունենալ նաև այդ երկրների հետ Հայաստանի երկկողմ հարաբերությունների վրա: Համոզված եմ, որ այդ արհամարհական վերաբերմունքն ու քծնանքը Պուտինին աննկատ չի անցել ՀԱՊԿ անդամ մյուս երկրների ղեկավարների համար:

Չգիտեմ էլ՝ ինչ անեմ. ինչքա՞ն կարելի է նման տարրական բաների մասին խոսել, մատնանշել այդ պարզունակ վրիպակները: Ախր, ամոթ էլ է, որ դրա մասին խոսենք: Փաստորեն, Սերժ Սարգսյանը դեռ չի կարողացել ազատվել սովետական բարդույթներից, և Մոսկվայից ղեկավար պաշտոնյայի այցը նրա համար առանձնահատուկ իրադարձություն է, իսկ այլ երկրների ղեկավարներին կարելի է նաև անտեսել: Սա զզվելի է և անհասկանալի: Ի՞նչ էր ուզում դրանով ցույց տալ Սերժ Սարգսյանը: Հազիվ թե այդ աղուհացը և անձամբ օդանավից դիմավորելը դրական ազդի հայ-ռուսական հարաբերությունների վրա: Չեմ կարծում, որ նման վերաբերմունքից շոյված՝ Պուտինը գազի գինը կզեղչի Հայաստանի համար, կամ, օրինակ, մի երկու «Իսկանդեր» էլ նվեր կտա Հայաստանին:

Փոխարենը՝ հաջորդ անգամ, ասենք, Ադրբեջանի հերթական ագրեսիայի ժամանակ Բելառուսի, Տաջիկստանի ու Ղրղզստանի նախագահները ևս մեկ անգամ կմտածեն, թե ինչպիսի հայտարարություններով հանդես գան, և ինչպես իրենց պահեն: Եվ եթե լավ վերաբերմունքը մեծ քաղաքականության մեջ, մեծ հաշվով, աննկատ է մնում, վատը միշտ հիշվում է և ազդում երկրների երկկողմ հարաբերությունների վրա:

Հրանտ Ենոքյանի ֆեյսբուքյան էջից