Հովիկ Աբրահամյանը հրաժարական տվեց, ավելի ճիշտ՝ հեռացվեց վարչապետի պաշտոնից ոչ թե երեկ, այլ շատ ավելի շուտ՝ իր նշանակման օրը (Աբրահամյանին հեռացրին նաև այն ժամանակ, երբ ՀՀԿ-ի «պադվալում» հակասահմանադրական «սխոդկա» էր հավաքվել. դա 2015-ի փետրվարյան հայտնի օրերին էր):

Երբ Աբրահամյանին արգելվեց գնահատական տալ իր նախորդին՝ տխրահռչակ Տիգրան Սարգսյանին, երբ նույն Տիգրան Սարգսյանին «շատ ու շատ շնորհակալություն» հայտնվեց, երբ գծագրվեցին Աբրահամյանի գործունեության «ռամկաները», և երբ Աբրահամյանն այս ամենին համաձայնեց ու վերցրեց պաշտոնը, արդեն իսկ պարզ էր, որ Տիգրան Սարգսյանի փոխարեն նշանակվել է մեկը, ում առաջին իսկ հարմար պահին ու հարմար առիթով հանելու են: Այդպես էլ եղավ:

Հովիկ Աբրահամյանը վարչապետ դարձավ քաղաքական գործընթացների արդյունքում և հանգամանքների բերումով, սակայն խորությամբ չգնահատեց այդ քաղաքական գործընթացների էությունը և ամբողջությամբ չընկալեց հանգամանքների դասավորությունը:

Սերժ Սարգսյանն Աբրահամյանին նշանակելու առաջին իսկ օրվանից նրա դեմ քարոզչական լայնածավալ արշավ սկսեց՝ ցույց տալով, թե իրականում ինչ է մտածում նրա մասին: Աբրահամյանն այդ ամենը տեսնում էր, բայց չտեսնելու էր տալիս:

Աբրահամյանի հիմնական քաղաքական սխալն այն էր, որ նա համաձայնեց լուռ մնալ ստացած ժառանգության պահով ու չփորձեց դառնալ ինքնուրույն ֆիգուր: Նա նաև չկարողացավ Սերժ Սարգսյանին ասել «ոչ» այն հարցերում, որտեղ կար սրություն, և որտեղ կար հանրային պահանջ: Իսկ եթե Սարգսյանին չես ասում «ոչ», ապա նշանակում է, որ հանրությանն ես ասում «ոչ»: Դա էլ իր հերթին նշանակում է, որ զրկված ես բոլոր տիպի հենարաններից:

Հիմա նշանակվել է նոր վարչապետ: Հայաստանի խնդիրները, սակայն, վարչապետի փոփոխությամբ չեն լուծվելու: Խնդիրները համակարգային են: Սերժ Սարգսյանի նախագահության շրջանում այդ խնդիրները, բնականաբար, չեն լուծվելու և ավելի խորանալու են, քանի դեռ նա մնում է իր պաշտոնին ու վերարտադրվելու հայտ ներկայացնում:

Իշխող վերնախավը ու դրա պարագլուխը վաղուց սպառել են իրենց և կապ չունեն ոչ հանրության, ոչ էլ իրենց իսկ թիմի լայն հատվածի հետ:

Մենք գործ ունենք ինքնամեկուսացած, կոմերցիոն հետաքրքրություններ ունեցող և բացառապես մասնավոր շահեր հետապնդող մարդկանց նեղ խմբի հետ, որոնք տիրապետում են իշխանական լծակների: Նման իշխանությունը վտանգավոր շռայլություն է Հայաստանի ու Ղարաբաղի համար: Փոփոխությունները, հետևաբար, այլընտրանք չունեն:

Մեզ պետք է որակապես նոր իշխանություն՝ նոր արժեքներով, ժամանակակից մտածողությամբ թիմով ու նոր ծրագրերով: Այլապես Հայաստանը պարբերաբար կհայտնվի ցնցումների մեջ և չի կարողանա դիմանալ արտաքին ու ներքին մարտահրավերներին:

Կորյուն Մանուկյան