Քանի որ շատ եղան տեսակետներ Ազգային երգն ու պարը հանրակրթական առարկա դարձնելու թեմայի շուրջ, որպես հայ ավանդական պարի առաջին սիրողական խմբերից մեկի կազմակերպիչ և նրանց պոպուլիզատոր՝ կարող եմ ասել, որ այդ պարերը հեշտությամբ կարող են երեխաների կողմից ակտիվ հանգստի շատ լավ գործիք լինել պահանջվող առարկաների միջև: Այդ պարերում եսը միաձուլվում է մենքի հետ և դառնում ավելի ուժեղ: Ազգային խմբերգերի հանդիպումներ էլ եմ կազմակերպել, և գրեթե նույնն էլ կարող ես ասել դրանց մասին: Այստեղ գլխավոր հարցը որակյալ ուսուցիչների ապահովումն է, բայց այդ հարցը առկա է մյուս բոլոր առարկաների դեպքում, ինչից չի հետևում, որ պետք է ասենք ֆիզիկա չդասավանդել: Որպես նախկին երեխա՝ հիշում եմ, որ դասարանի ութսուն տոկոսը այս կամ այն չափով չէր սիրում այնպիսի հանրակրթական առարկաներ, ինչպիսիք են հայոց լեզուն, ֆիզիկան, քիմիան, կենսաբանություն, պատմությունը... բայց ութսուն-իննսուն տոկոսը սիրում էր ֆիզկուլտուրան, քանի որ երեխեքի համար շարժումը կյանք է: Նույն էլ կլինի պարերի դեպքում: Վատ է, որ պարերը դասավանդվելու են ֆիզկուլտուրայի հաշվին: Մարմնակրթության անտեսումը սխալ է, և հայ ավանդական պարը չի կարող այդ դերը խաղալ: Այս պարերը խմբային համագործակցային մշակույթ են զարգացնում, ինչը շատ կարևոր է ցանկացած հանրության համար: Եվ, ի վերջո, հայոց բազմահազարամյա մշակութային գործիքակազմը պետք է ինչ–ինչ ձևերով և չափաբաժնով առկա լինի հանրակրթության մեջ, և դա ճիշտ է: Սխալ է, որ այդ պարերի դասավանդման հիմավորումները, այն էլ՝ նախարարի շուրթերով, հնչում են ոչ գիտական եզրերով («մեր տեսակ, հայի տեսակ») և ազգային սնապարծության սոուսով համեմված: Եվ դա հատկապես վանում է շատ-շատերին, քանզի վերջին տասնամյակներում Հայաստանում շատ սրիկայություններ մատուցվել են հենց այդ սոուսով համեմված:

Ապրես Զոհրաբյանի ֆեյսբուքյան էջից