Քաղաքագիտության ֆակուլտետում ուսանելու տարիներին համալսարանի տված քիչ գիտելիքներից շատ ուժեղ մոտս տպավորվել էր թեման՝ ինչպես պայքարել ահաբեկչության դեմ։

Շեշտվում էր, որ պայքարի դժվարությունը նրանում է, որ հավասար դիրքերում չեք․ տեղեկություն չունես իրենց տեղակայման մասին, գաղտնի են խաղում, երբեք չգիտես՝ որտեղ կհայտնվեն ահաբեկիչները, ինչ կանեն ու ինչի համար։ Մի խոսքով, չգիտես՝ որտեղից վտանգ սպասել։

Հիմա էս բնորոշումն ավելի համապատասխանում է մեր իշխանությունների քայլերին․ իրենք ուղղակի անհասանելի են հասարակ մահկանացուներիս համար. որևէ երկխոսություն, հանրության հետ որևէ կոնտակտ չկա, չկա որևէ պատրաստակամություն՝ քննարկելու այն խնդիրները, որոնք ծնել են խոր հանրային բողոքն ու ծայրահեղ քայլերը։ Դրա փոխարեն իրենց ուժային կողմը՝ ոստիկանությունը, կարող է մեկ էլ հայտնվել կողքիդ ու ուժ կիրառել, ձերբակալել։ Իրենք երևի նայում են աչքերիդ ու միանգամից հասկանում՝ վտանգավոր ես։ Ոնց որ հատուկ ու ամեն ինչ անեն, որ մարդիկ է՛լ ավելի ծայրահեղ տրամադրվեն իրենց նկատմամբ։