Հազիվ էինք մեզ հաղթանակած զգացել...

«Ամայի, անմշակ, ռազմավարական ոչ մի նշանակություն չունեցող». այս բնորոշումները չեն կարեւոր: Այն, որ հանրությունը ցավով է ընդունում թեկուզ ամայի, անմշակ ու ռազմավարական նշանակություն չունեցող տարածքների կորուստը, շատ դրական բան է, անկախության տարիների մեր եզակի նվաճումներից մեկը... Վերջապես հաղթողի մտածելակերպ էինք ձեռք բերել, նույնիսկ ցեղասպանության մշտական բեռը կրելու բարդույթն էր կարծես թե մեղմացել... Ու նա, ով այսրոպեական, կուսակցական, խմբակային շահերից ելնելով՝ փորձում է ժողովդին համոզել, որ հանրությունը նորից պիտի սկսի համակերպվել կորուստների հետ՝ «դե պատերազմ է, կորուստներ էլ, նվաճումներ էլ կլինեն... անպետք ու անմարդաբնակ հողեր էին», հոգեբանական տեսակետից չափազանց վտանգավոր գործ է անում... Հայտարարություններ անելուց առաջ մի պահ մտածեք այս մասին...

Արմեն Դուլյանի ՖԲ էջից