Այնուամենայնիվ, մարդկայնորեն կարեկցում եմ ՀՀԿ-ական եւ «հարակից» այն գործիչներին, որոնք Սերժ Սարգսյանի յուրաքանչյուր ելույթից կամ հարցազրույցից եւ կամ որեւէ արարքից հետո ստիպված են լինում հանրության շրջանում բացատրական աշխատանքներ տանել առաջնորդի ասածն ու արածը «ճիշտ ձեւով» ներկայացնելու համար («Որ այդպես է ասել, նկատի է ունեցել այս, ոչ թե այն» արդարացնող-շտկող տոնով ու «հստակեցումներով» սկսում են բացատրել):

Կարելի է կարծել, որ ժողովուրդը ընկալման հետ խնդիր ունի, ու պետք է անհապաղ «վերծանել» ՀՀԿ ղեկավարի մտքերը կամ «տեղ հասցնել» վերջինիս ասածների «իմաստը»:

Եվ զարմանալին այն է, որ արդեն 8 տարի ՀՀԿ վերնախավի անդամներն ու «հարակից» գործիչները, իրենց հիմնական գործը թողած, շարունակում են զբաղվել Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունների «թարգմանություններով» եւ նրա պահվածքի «մեկնաբանություններով»: Բնականաբար, դա նրանց հանձնարարում է անել Սերժ Սարգսյանը՝ սեփական խոսքի եւ գործի միջեւ ակնհայտ հակասությունները «սվաղելու» կամ «ջրելու» նպատակով:

Ճշմարտությունը պարտակելը վատ բան է, բայց եթե դա անում է շատ փոքր տրամաչափի մի ինչ-որ անհայտ չինովնիկ, մի կերպ կարելի է հասկանալ: Սակայն, երբ ճշմարտությունը թաքցնում կամ, ժողովրդական լեզվով ասած, փորձում է հանրությանը «ֆռռացնել» երկրի ղեկավարը, ապա զգացողությունը մեկն է՝ անհույս մարդու ղեկավարած երկիրն էլ անհույս կլինի, էլի:

Հիմա բոլորը լցվել են լրատվամիջոցներ ու մեզ երկրաչափություն են սովորեցնում: Մոտավորապես այսպես. 200-300 մետրը, որ գումարում, բազմապատկում ես, դրանից հանում ես մի հատ իքս թիվ, ու հետո՝ երկայնքը, լայնությունն ու խորությունը որ նայում ես, ստացվում է 800 հեկտար: Այսպես ջանադիր փորձում են իրենց առաջնորդի ապրիլի 4-ին արած հայտարարության ու Վիեննայից վերադառնալիս օդանավում ասածի մետրերն ու կիլոմետրերը համարել «նույն բանը» ու պնդել, թե «հակասություն չկա»:

«Ղարաբաղի նախկին հրամանատար» Սերժ Սարգսյանի օրոք տարածք ենք կորցրել, մարդկային կորուստը մեծաթիվ է, ու չես էլ կարող այս ֆոնին նրա «թարգմանիչների» հայտարարությունները զավեշտական համարել: Բայց, իսկապես, զավեշտական են:

Եթե մարդը իրավիճակին չի տիրապետում, մեկ ամիս առաջ մի բան է ասում, իսկ մեկ ամիս հետո՝ մեկ այլ բան, ապա սա արդեն աղետ է: Ոչ ավել, ոչ պակաս: Կամ էլ տիրապետում է, բայց քողարկում ու ստում է: Ինչը նույնպես աղետ է:

Երբ Սարգսյանը Ծաղկաձորում իր բազեական ակտիվին ուսուցանում էր, որ «մեր պատկերացումներով եւ օրենսդրությամբ» Ղարաբաղը Հայաստանի մաս չէ, եւ երբ շատերը, մեղմ ասած, զարմանք հայտնեցին, «թարգմանիչներն» իրենց առաջնորդին սկսեցին ներկայացնել որպես հայրենասերներից ամենահայրենասերը: Իսկ հետո պարզվեց, որ իսկապես նրա պատկերացումներով Ղարաբաղը Հայաստանի մաս չէ, եւ կարելի է 5 շրջան զիջել, խաղաղապահների տեղակայել, իսկ կարգավիճակի հարցն էլ թողնել դարերին (եզակի դեպք, երբ չի ստել):

Երկու տարի առաջ ողջ ժողովուրդը տեսավ, թե ինչպես էր Սերժ Սարգսյանը քնել Մինսկում անցկացվող ԵՏՄ նիստի ժամանակ, բայց «թարգմանիչները» ստիպված էին մեզ բացատրել, որ նա ոչ թե քնել էր, այլ ինչ-որ բան էր կարդում (այդ նիստի մասնակիցները քիչ էր մնում՝ վրան մի բան գցեին, որ չմրսեր, իսկ «թարգմանիչներն» ասում էին՝ կարդում էր):

Ժամանակին հայ-թուրքական խայտառակ արձանագրությունները ստորագրեց, իսկ հինգ տարի անց ՄԱԿ-ի ամբիոնից դրանք ուղարկում էր «գրողի ծոցը»: Բայց մինչեւ հիմա դրանք Բաղրամյան 26-ի «ծոցում» են (այս մասով «թարգմանիչներին» դեռ ոչինչ հանձնարարված չէ ասել, ու լռում են):

Ժամանակին ՀՀԿ ղեկավարն ասում էր՝ ա՛յ մարդ, ինձ ոչ մի պաշտոն էլ պետք չէ. ո՛չ նախագահ եմ ուզում լինել, ո՛չ վարչապետ, ոչ էլ ԱԺ նախագահ: Բայց հետո հետ կանգնեց իր խոսքից:

Եվ այսպես, բոլոր հարցերում է Սերժ Սարգսյանը դիմում կեղծիքի եւ «մուտիլովշիկության» մեթոդին:

Ստելով, կեղծելով, ժողովրդին հիմարի տեղ դնելով երկիր չե՛ն ղեկավարում: Նման «դեմքերին» անգամ տաբուրետկա վստահել չի կարելի:

Կիմա Եղիազարյան