Հետպատերազմյան Կորեայում մեծանալու տարիներին հիշում եմ, որ նկատել էի մի սովորույթ. կանայք աշխատանքի գնալիս իրենց կոշիկները թողնում էին շքամուտքին, իսկ հետո երկյուղած հետ էին նայում:

«Նրանք տարակուսում են` արդյոք երբևէ նրանք նորից կհագնե՞ն այդ կոշիկները», - բացատրում էր մայրս:

Ավելի քան կես դար անց այդ հիշողությունը շարունակում է հետապնդել ինձ: Այսօր աշխարհի աղքատ շրջաններում կանայք շարունակում են լույս աշխարհ բերել երեխաներ՝ վտանգի ենթարկելով իրենց սեփական կյանքը: Մայրական մահացությունը բազմաթիվ կանխելի վտանգներից մեկն է: Շատ հաճախ իգական սեռի նորածինները ենթարկվում են սեռական օրգանների խեղման: Աղջիկների վրա հարձակվում են դպրոց գնալու ճանապարհին: Կանանց մարմինները պատերազմներում օգտագործվում են որպես մարտադաշտ: Այրի կանայք անտեսված են ու անապահով:

Մենք կարող ենք հաղթահարել այս խնդիրները` միմիայն զորացնելով կանանց որպես փոփոխություն կրողների: Արդեն ավելի քան 9 տարի է՝ ես փորձում եմ այս գաղափարախոսությունը ներդնել ՄԱԿ-ում: Մենք այնքան արհեստական արգելքներ ենք հաղթահարել և բեկորներից կառուցել ամրոցներ: Այժմ մենք ազատվում ենք անցյալի ենթադրություններից ու նախապաշարմունքերից, որպեսզի կանայք կարողանան նոր առաջավոր դիրքեր զբաղեցնել:

Ես նշանակեցի ՄԱԿ-ի զինված ուժերի առաջին կին հրամանատարին` մեր Կազմակերպության մեջ կանանց ներկայացուցչությունը հասցնելով իր պատմական բարձրակետին: Ներկայում ունենք կին առաջնորդներ խաղաղության և անվտանգության ոլորտում` մի բնագավառ, որը մի ժամանակ գտնվում էր տղամարդկանց բացառիկ իրավասության ներքո: Երբ ես եկա ՄԱԿ, խաղաղարար առաքելություններում չկային կին առաջնորդներ: Իսկ այժմ ՄԱԿ-ի առաքելությունների գրեթե մեկ քառորդը գլխավորում են կանայք, ինչը, թեև, բավարար չէ, սակայն հսկայական առաջընթաց է:

Ես շուրջ 150 հրաման եմ ստորագրել Գլխավոր քարտուղարի օգնականի կամ տեղակալի պաշտոններում կանանց նշանակելու համար: Ոմանք եկել են միջազգային համբավ ունեցող բարձրաստիճան կառավարական գրասենյակներից, իսկ ոմանք էլ ղեկավար պաշտոններ են ստանձնել իրենց իսկ երկրներում: Նրանք բոլորն էլ օգնել են ինձ ապացուցելու, որ շատ հաճախ կինը կարող է լավագույն թեկնածուն լինել տվյալ աշխատանքի համար:

Այս իրական առաջընթացի շարունակականությունը ապահովելու նպատակով մենք ստեղծել ենք մի նոր շրջանակ, որը պատասխանատվության տակ է առնում ՄԱԿ-ի ամբողջ համակարգը: Եթե մի ժամանակ գենդերային հավասարությունը պարզապես դիտվում էր որպես ողջունելի գաղափար, այժմ այն դարձել է կայուն իրականացվող քաղաքականություն: Նախկինում գենդերային զգայունության վերաբերյալ դասընթացը կամընտրական էր, իսկ ներկայում այն պարտադիր է ՄԱԿ-ի աճող թվով աշխատակիցների համար: