Այն, ինչ տեղի ունեցավ Փաշինյանի՝ իշխանության գալուց հետո, սակայն, բավական հուզիչ էր:

Նման մոտեցումները և արդյունքում մարզային ակտիվիստների պասիվացումն, ըստ էության, բազմաթիվ բնակավայրերում կարող է հանգեցնել իշխանական թեկնածուների կրախի։

Թշնամուն հայտնի են եղել ՀՕՊ համակարգի բոլոր լոկացիաները։

Ձիերից երկուսը ինքնուրույն են հետ վերադարձել, իսկ մեկը մնացել է հակառակորդի կողմի մոտ:

Էդ ո՞նց էին կռվելու, եթե ինքն արդեն այդ ժամանակ գիտեր, որ «Բայրաքթարների» դեմն առնելու տարբերակ չկա։

Մինչև օրս Փաշինյանը չի ասել, որ Արցախն Ադրբեջանի կազմում չի լինելու:

Ակնկալվում են նաև հանդիպումներ դատական համակարգի, դիվանագիտական հանրության ու քաղաքացիական հասարակության ներկայացուցիչների հետ:

Թիմում մտածում են, որ այս հանգամանքն էլ հավելյալ խթան է լինելու, որպեսզի Դավոյանն էլ իր հերթին աշխատի Արամ Խաչատրյանի օգտին։

Արբեջանը չէր գնա պատերազմի ճանապարհով, եթե Հայաստանում պետական կառավարմանև պաշտպանական համակարգում, իր բնորոշմամբ՝ «ավիրված» վիճակ չլիներ։

Դրանից հետո, վստահ եմ, հանրությունը կանի անհրաժեշտ եզրահանգումները։

Փաշինյանին բերել էին իշխանության և նա շատ լավ գիտեր, որ պիտի աստիճանաբար հանձնի:

Պատերազմից մեկ տարի անց որքան ուսումնասիրում ես, այնքան հարցեր են առաջանում:

ՌԴ դեսպանի հետ հանդիպել ենք խորհրդի կազմով։

Սեյրան Օհանյանին թույլ չեն տվել ծանոթանալ 44-օրյա պատերազմի վերաբերյալ պետական գաղտնիք պարունակող նյութերին։

Տեղի է ունենում հայկական դիմադրողականության ոչնչացում։

Պատասխանում են լրագրողների հարցերին։

Երբ ճանապարհը կլինի, ասում է, նոր կքննարկվի՝ ով է լինելու վերահսկողը:

Դրական նախադրյալներ գործընթացի համար չկան։