Հայաստան. ավելի հասանելի Եվրոպայի պահանջը։

Այսօրվա իշխանությունը 1996–ին մերժված, բայց տանկերով աթոռը պահած, 1998–ին արդարացիորեն հեռացված ու 2008–ին ամեն գնով, այդ թվում՝ այլոց կյանքերի գնով ռևանշի ձգտած քաղաքական ուժի արտադրական թափոնն է։

Սայլակը տեղաշարժման միջոց է։

Մինչ այժմ քանի՞ հանրաքվե է անցկացվել։

Ինչո՞ւ Փաշինյան Նիկոլը կարող է կոչ անել փակել դատարանների դռները, իսկ Մալյան Նարեկը չի կարող կոչ անել փակել Սորոսի դուռը։

Օլիգարխները Փաշինյան-Հակոբյան զույգի շնորհիվ դարձան հայրենասեր բարերարներ ու բարեգործներ:

Բա էսպիսի բան կանե՞ն։

Անբովանդակ ու համարյա իմաստազուրկ տեքստերը:

Նիկոլի գրպանային գործիքներ։

Հեղափոխական Հայաստանը կատարյալ աբսուրդի երկիր է:

Այդ անձը նիկոլական շահերի սպասարկու է, կամակատար, խիստ սուբյեկտիվ մի փաստաբան։

Հետաքրքիրն այն է, որ այդ որոշումը կայացվել է դատական իշխանության դեմ Փաշինյանի «տոտալ հարձակումից» հետո։

Ունենք «արթնացած» հասարակություն, ով մի անգամ տեսել է, որ կարող է փոխել իշխանությունը։

Ճի՞շտ է մերժելով վատը՝ էլ ավելի վատն անել:

Հերիք է ինքնագոլ խփեք ՀՀ դարպասը:

«Վեթինգի» միջոցով դատարաններն ուզում են լցնել մարտնչող շվոնդերներով ու անգրագետ շարիկովներով։

Մի օր ինքն իր ձեռքով ջարդելու է իր իսկ տեղադրածը։

Ու չեղած ադրբեջանական համայնքի հետ հավասար հարթության մեջ դիտարկեն: